Posłanie śmierci

Działo się to wtedy, gdy śmierć chodziła jeszcze po świecie w ludzkiej postaci. Zaszła kiedyś do domu pewnego człowieka i powiedziała:
— Przyszłam po ciebie.
— Tak szybko? — zdziwił się człowiek. — Nie zawiadomiłaś mnie przecież o swoim przybyciu, nie jestem jeszcze przygotowany.
— No dobrze, w takim razie przyjdę po ciebie później — rzekła śmierć i wyszła z izby.
Nie minął rok, jak nasz biedak poczuł się słabo i na domiar złego zaczęło go łupać w całym ciele. Po kilku dniach zjawiła się u niego śmierć i mówi:
— Znowu przyszłam po ciebie. Czy tym razem jesteś gotowy?
— Przecież nie powiadomiłaś mnie o swoim przybyciu — odparł człowiek.
— Owszem, zawiadomiłam cię — odparła śmierć. — Czy łupało cię w kościach wtedy i wtedy?
— No, tak — zgodził się mężczyzna.
— A nie bolało cię w piersiach wtedy i wtedy?
— No, tak.
— A widzisz, to właśnie było moje posłanie dla ciebie i dlatego powinieneś być zupełnie gotów, żeby udać się ze mną — powiedziała śmierć i w tej samej chwili mężczyzna umarł.

P.S.: Kiedy pierwszy raz przeczytałam tą baśń nasunęło mi się ciekawe spostrzeżenie: dlaczego po niektórych śmierć przychodzi nagle, a niektórzy muszą przed nią cierpieć? 
Jak Wy uważacie?   
Piszcie, śmiało, przyda się burza mózgów ^.^!