Wojownik szuka Przeciwnika

Żył kiedyś w Finlandii pewien człowiek, który był tak świetnym wojownikiem, że nikt nie chciał z nim wszczynać walki. Zrobił się już taki zarozumiały, że kogo tylko spotkał, od razu namawiał go do bitki, ale na próżno; nikt nie chciał się zgodzić.
Pewnego razu spotkał wojownik na drodze staruszka i zapytał go:
— Nie wiesz, dziadku, kto zechciałby się ze mną bić?
Odparł na to staruszek:
— Tutaj w pobliżu nikt, ale tam, w Krainie Wschodzącego Słońca, są mężczyźni, którzy stawią ci czoło.
Ucieszył się na te słowa wojownik, zaraz obiecał tam pójść i tak też zrobił.
Droga była bardzo daleka i szedł wiele dni, zanim dotarł do Krainy Wschodzącego Słońca. W końcu kiedy znalazł się już na miejscu, zaszedł do pewnej chaty, poprosił o nocleg i posiłek. W chacie była tylko staruszka pilnująca dobytku.
Dowiedział się od niej, że ma ona dwóch synów, którzy teraz są poza domem, ale na noc wrócą do domu. Zapytał zaraz przybysz:
— A dobrzy są w walce?
Staruszka odparła:
— Ano, tacy zwyczajni, jak wszyscy.
Potem przygotowała gościowi wieczerzę: skrzynkę ziemniaków, beczkę śledzi, beczkę soli, kosz chleba i beczkę piwa do popicia. Zaczął się wojownik posilać, ale nie dał rady zjeść więcej jak pół chleba, tuzin ziemniaków, trzy śledzie i wypił kufel piwa.
Zdziwiła się na ten widok staruszka i rzekła:
— Ho, ho, a co wy tak mało jecie, gościu! Moi chłopcy zjadają kosz chleba, skrzynkę ziemniaków, beczkę śledzi i drugą soli, a na koniec popijają to wszystko beczką piwa i dopiero wtedy są najedzeni.
Nie mógł w to uwierzyć wojownik, ale też nie posądzał staruszki o kłamstwo. Położył się szybko na ławie i udawał, że śpi.
W nocy wrócili synowie gospodyni i zapytali:
— A kto to u nas gości?
Matka odparła:
— Przybył jakiś Fin, żeby się z wami bić.
Zasiedli chłopcy do stołu i obiecali dać mu spokój do rana, żeby mógł być lepszy w walce. Przybysz widział i słyszał wszystko, ale nie miał odwagi odezwać się nawet słówkiem. Patrzył, jak się posilają. Zjedli razem kosz chleba, beczkę śledzi, beczkę soli. skrzynkę ziemniaków i popili to wszystko beczką piwa. Następnie położyli się aa ławie po obu stronach Fina. Zaraz też zasnęli i zaczęli oddychać tak mocno, że ich oddech rzucał gościem od ściany do ściany. Fin, widząc, że sam oddech przeciwników rzuca nim o ściany izby, przestraszył się tak bardzo, że nic nie wspomniał o walce, przedostał się tylko do drzwi, i w nogi.
Chłopcy z Krainy Wschodzącego Słońca obudzili się jednak i ruszyli za nim w pogoń. Fin pobiegł w stronę morza i na swoje szczęście dostrzegł tam mężczyznę z Kalevy, który łowił ryby. Rozpędził się uciekinier i skoczył do kieszeni jego kurtki. Podbiegli wówczas ścigający do rybaka i dalejże domagać się Fina. Nie wiedział człowiek z Kalevy, że ma uciekiniera w kieszeni. Rozsierdził się strasznie na przybyszów z Krainy Wschodzącego Słońca i zaczęła się walka, a była to walka, o jakiej nikt jeszcze nie słyszał ani jakiej nikt jeszcze nie widział. Choć człowiek z Kalevy walczył sam, zawsze był górą. W końcu złapał obydwu przybyszów za głowy, cisnął nimi z całej siły o ziemię i tak skończył się bój.
Znowu zaczął syn Kalevy łowić ryby. Sięgnął jednak do kieszeni i znalazł coś na dnie. Wyciągnął to, mimo że przypominało mokrą plamę, położył na dłoni i dopiero wtedy zauważył, że jest to człowiek. Obracał go więc syn Kalevy w ręce jak ptaka i chuchał nań. Człowiek zaczął wówczas powoli rosnąć, aż w końcu osiągnął rozmiary dorosłego mężczyzny. Rybak pozwolił wrócić nieszczęśnikowi do domu, ale zabronił mu kiedykolwiek wskakiwać do cudzej kieszeni. Opowiedział wtedy wojownik o swej pasji do walki i o tym, jak kiepsko na tym wyszedł. Zadumał się syn Kalevy nad głupotą Fina, który taki szmat drogi przebył, aby poszukać przeciwnika, przy którym wygląda w dodatku tak jak źdźbło trawy przy stuletnim dębie. Zapytał jeszcze:
— A nie chciałbyś czasem i ze mną się zmierzyć?
Fin odparł na to:
— Już nigdy nie będę z nikim walczył.
Poradził mu wtedy rybak, żeby zapamiętał sobie Krainę Wschodzącego Słońca, jej mieszkańców i to, jak skończyli w walce. Przestrzegł jeszcze, że bez powodu nigdy nie zaczyna się wojny. Zapewnił wtedy Fin, że będzie już ostrożny, albowiem nie jest tak głupi, żeby pchać się do bójki. Na koniec syn Kalevy powiedział:
— Dała zimna sauna psu nauczkę.
I tak przyjaciel rozstał się z Finem.
Rok wracał wojownik do rodzinnego domu i kraju. Myślał sobie, jaki był głupi, gdy wybrał się do Krainy Wschodzącego Słońca, żeby szukać zwady. Nic nie mówił o tym, jaką nauczkę dostał w odległej krainie i nikogo już do bójki nie namawiał.
Powtarzał tylko:
„Nikt nie jest taki silny, żeby nie trafił na silniejszego".        
I tak z naszego wojownika wyrósł prawdziwy człowiek.