Sprawy osobiste Dziwnego Świata (Official Note #2): Ogłoszenie wolności

Hej Wam, kochani!

Odezwałam się wcześniej ^^

Z wielką ulgą i lekkością duszy mogę Wam oznajmić, że już wszystko za mną. O dziwo, zdałam, chociaż kosztowało mnie to nerwów.

Coś tak podejrzewałam, że nie pasuję do tej szkoły, lecz nie miałam wyboru, a teraz od września czeka mnie zawodówka pięć razy w tygodniu, jak w szkole dziennej.

Szkoła była otwarta bodajże już od siódmej, chociaż ja według rozkładu dotarłam tam na ósmą. I tak potem musiałam czekać z niewielką grupką kolegów ponad godzinę…

Miałam mniej więcej w takim typie minę, gdy się dowiedziałam o tym, że musimy jeszcze poczekać:

Ale ważne że jakoś przetrwaliśmy tą chwilę.

Weszliśmy wtedy z panią dyrektor i panią profesor do większej sali, aby ogłosić rozstanie na czas wakacji.

Nareszcie mogłam skorzystać z prawa wolności i odsunąć od siebie myśl o stresie...

Serio, nie wiem, czemu biedny Terrorzaur wystąpił w roli Stresu....

Muszę szczerze wyznać, że naprawdę się cieszę. Nareszcie będę mogła w przyszłym roku szkolnym normalnie funkcjonować, a nie chodzić poskręcana co czwartek i sobotę jak kłębek nerwów...

Przyznać muszę, że właśnie czwartki i soboty najbardziej dawały mi w kość.

Jak dla mnie to liceum to za wysokie jak dla mnie progi.

Nie każdy radzi sobie doskonale we wszystkim.

Ale jednego się nauczyłam: nie muszę być orłem ze wszystkiego, aby zdać.

No i tak…

Dotarłam do domu, to od razu pobiegłam wziąć prysznic, wyszłam z psami, pomogłam rodzicom w obowiązkach domowych, a teraz siedzę i dumam, co by tu sensownego napisać…

Nie liczę na szał, ale ważne, że już wiecie, że jestem teraz całkowicie wolna i będę mogła ukoić zszargane nerwy.

Nie myślcie, że od razu popadnę w zadumę i zapomnę o blogu... Co to, to nie!

Nareszcie będę mogła się wyszaleć, chociaż nie zapominam o poważniejszych planach... szczerze powiedziawszy, nie wiem, czy wypalą.

Ale to zobaczy się później...

Przynajmniej wiecie już, co tam u mnie ogólnie.

Rozpiera mnie radość, i jak na razie nie mogę się z tej radości pozbierać.

Słucham teraz muzyki.

Jakżeby inaczej?

Nic pozakonkursowego, bo z bloga.

Dobra, dość tej paplaniny, bo i tak nic z tego nie będzie...

Nie potrafię pisać na luzie, o niczym, eeh...

Niedługo znów powrócę do tematyki fantasy i mam nadzieję, że będziecie ze mnie dumni, że zapewniam Wam rozrywkę przez wakacje ;D

To na tyle co do tego posta, w następnej (mam nadzieję) już szykują się piraci z cytatami z Wyspy skarbów ^^.