Magiczne Tygrysy [Rude] + spontaniczny wiersz

Cześć!

Przybywam do Was z kolejnym postem pełna optymizmu.

Chociaż teraz optymizmem nie kipię, bo się pochorowałam ;/

Oprócz notki typowej dla fantasy obmyśliłam urozmaicenie tego postu…

Pamiętacie wiersze, jakie pisałam w tym roku?

No cóż, w sumie napisałam jeden do tematyki japońskich Kitsune (tutaj).

Moim pierwszym wierszem, jaki napisałam dla Was na blogu był Narodziny elfa, opublikowany… 12 października 2014 roku (!).

W sumie chciałabym dla Was częściej pisać wiersze, ale wszystko to jest sprawą weny… ale też zależy od tego, czy je chcecie czytać.

Dzisiaj tematyka galerii troszeczkę inna, gdyż będą to… rude tygrysy.

Białe znajdziecie tu.

Przyznam, że całkiem nieźle oceniam ten miesiąc dla bloga… a bałam się, że będzie gorzej.

W poprzednim roku cały wrzesień nie napisałam ani jednego posta… smutny fakt ;(

No, ale koniec melancholii, zajmijmy się obrazkami:

Piszcie śmiało, które Wam najbardziej wpadły w oko :)

Co do urozmaicenia: wczoraj napisałam ze spontanu wiersz. Być może nie jest idealnie pokrywający się z tematyką galerii, ale zawsze. Jakaś taka słaba ze mnie poetka w tym roku…

Ale nic.

Oto on:

UCIEKAM

Tłoczne miasto, korki na przejazdach

kolejki w urzędach, bójki na stadionach,

zwykłe kłopoty i problemy zwykłych ludzi.

Szare niebo

zwisa nad tak samo szarym miastem,

nie mogąc wierzyć, jak pełno w nim nierówności.

A ja uciekam

Od codzienności, od tego co monotonne,

od tej gorącej kawy, pitej co ranek,

od tego bluesa, granego przez moją gitarę,

od szarości, która mnie otacza.

Dokąd ja zmierzam, gdzie się zatrzymam?

Gdzieś, gdzie życie jest inne,

gdzieś, gdzie znajdę swoje miejsce,

gdzieś tam, gdzie dotknę szczęścia.

Klekot samochodów, czarny asfalt,

widzisz je jak w czarno-białej telewizji,

to wszystko już było, lecz kiedyś powróci,

czeka, aż o nim zapomnisz.

Sama przebrnę przez szarą rzekę, ścigając do pól,

pożegnam za sobą szarą rzeczywistość.

Ten sam świat, który znam, to wszystko już było.

Potrzebuję odmiany.

Więc uciekam,

do miejsca, gdzie życie jest lepsze,

do miejsca, gdzie chleb jest jasny, a życie piękniejsze,

Uciekam od starości, cierpienia i śmierci.

Biegnę tak szybko, jak potrafię,

biegnę, chociaż nie widzę celu,

Lecz wiem, że jak tylko stąd ucieknę,

moje życie stanie się lepsze.

Nie wiem czemu, ale najbardziej mi się on kojarzy z Amy Lee, na załączonym obrazku. Napisałam go podczas ciężkich rozmyślań nad moim życiem ;P

W międzyczasie – Linkin Park na słuchawkach.

Nic dodać, nic ująć…

Ostatnimi czasy słucham na przemian The Sojourners i Jima Byrnesa.

Wam natomiast wstawię piosenkę, która zawsze zmusza mnie do rozmyślań… z repertuaru Linkin Park :)

LINKINI – BURN IT DOWN

Myślę, że ten post nie był znowu taki nudny :)

Nie mam ostatnimi czasy siły na cięższy rock, nie wspominając o metalu… może na zimę ;P

Pozdrawiam Was ciepło :) i dziękuję wszystkim, którzy tu komentują!